محبوس بی گناه سیاهچالهای بغداد

هوالجمیل / سالها، بی گناه و بی خطا، حبس انفرادی در سیاهچال کوچک و نمور و متعفن و تاریکی که شب و روزش یکی بود و هیچ روزنه ای به بیرون نداشت و حتی هوای آن عوض نمیشد، سلول و محبس و زندان نه، بلکه سیاهچال به معنای واقعی کلمه یعنی دخمه ای تنگ و تاریک در عمق زمین آن هم نه روزها و ماهها بلکه سالها و بقولی حدود چهارده سال در چند سیاهچال.
تصورش را بکن، اصلا مخ آدم سوت می کشد حتی با تصور آن آدم احساس خفگی می کند، با بدترین شکنجه های روحی و کمترین و بدترین غذا و گاه و بیگاه در همین سیاهچال در غُل و زنجیر.
این شاید وصف ناقصی باشد از احوالات زندانی مشهور و معصوم و بی گناه و خطای بغداد حضرت باب الحوائج امام موسی ابن جعفرٍ الکاظم علیهم السلام و شاید یکی از دلائل باب الحوائج بودن آن حضرت صبر و تحمل همین بلاها و گرفتاریهای طاقت فرسا باشد که شهادت پیش آن مصائب عظیم، شیرین ترین و دلنشین ترین پدیده است....
اللهم العن هارون الرشید و اولین تا آخرین ظالم در حق محمد و آل محمد، صلوات الله علیهم اجمعین.
السلام علیک یَا أَبَا الْحَسَنِ یَا مُوسَی بْنَ جَعْفَرٍ أَیُّهَا الْکَاظِمُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ یَا حُجَّهَ اللَّهِ عَلَی خَلْقِهِ یَا سَیِّدَنَا وَ مَوْلاَنَا ، إِنَّا تَوَجَّهْنَا وَ اسْتَشْفَعْنَا وَ تَوَسَّلْنَا بِکَ إلَی اللَّهِ وَ قَدَّمْنَاکَ بَیْنَ یَدَیْ حَاجَاتِنَا یَا وَجِیهاً عِنْدَ اللَّهِ اشْفَعْ لَنَا عِنْدَ اللَّهِ....